Every season of Belga Sport ever, ranked from best to worst by thousands of votes from fans of the show. The best seasons of Belga Sport!

Hij was de meest veelzijdige Formule 1-rijder van zijn generatie, maar ontegensprekelijk ook een medisch mirakel. Jacky Ickx overleefde dertig jaar lang de waanzin van het racen, al was hij meer dan eens op sterven na dood. 'Mijn beschermengel,' zegt Ickx, 'heeft hard gewerkt.

Jacky Ickx

Hij bezorgde Anderlecht zijn eerste Europabeker en bereidde het pad voor de successen van Rode Duivels in de jaren '80. Hij was snel, spectaculair en maakte veel belangrijke goals. Maar wat gebeurde er nadien met Soit Van der Elst?

Swat Van der Elst

Eind jaren tachtig verzamelde de schimmige Brugse zakenman François Lambert een zootje ongeregeld om zich heen, een wielerploeg opgetrokken uit de klei van la Flandre profonde: ADR. En toch stapelde ADR de grote overwinningen op: de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix én de Tour de France met Greg LeMond, voor de gelegenheid opgestaan uit de doden. Een XXL-aflevering van tachtig minuten, mét getuigenissen van Greg LeMond en Laurent Fignon.

Drie decennia lang heeft het gezin Verbauwen de erepodiums van de internationale zwemkampioenschappen bezet. Na vader Herman kwamen zijn twee dochters Carine en Pascale, tienersterretjes in het water. En ook al sloegen de golven soms over de rand van het zwembad, niemand van de Verbauwens is verdronken.

Het geslacht Verbauwen

Robert Van De Walle

FC Indépendance

In 1977, één jaar na zijn triomf in de Tour, doet Lucien Van Impe opnieuw een gooi naar de eindoverwinning in de zwaarste Alpenrit. Zijn offensief eindigt in de goot, drie kilometer voor de top van l'Alpe d'Huez - het gevolg van een aanrijding door een volgwagen. Kwaad opzet, nonchalance of komedie? De val van Van Impe van A tot Z.

Lucien Van Impe

David Platt

In 1999 overblufte Frank Vandenbroucke zijn tegenstanders in quasi elke wedstrijd. Zo ook in de Ronde van Spanje. En de prins van het peloton koos zijn afspraken met de geschiedenis met zorg uit.

De wereldberoemde stadsmuren van Avila inspireerden Vandenbroucke tot een aanval zonder weerga, Roberto Heras en Jan Ullrich in vertwijfeling achterlatend.

Weinigen wisten toen wat zijn ware drijfveer was: het hart van Sarah Pinacci stormenderhand veroveren.

Frank Vandenbroucke

Jean-Pierre Coopman

Roger Moens, Een gouden glans

In zijn drang om Europa te veroveren wendt Anderlecht midden jaren zestig de blik richting het Noorden van Nederland. Jan Mulder, de midvoor van de Winschoter Voetbal Vereniging, wordt in geen tijd de favoriete voetballer van de Brusselse elite. Mulder paart kracht aan efficiëntie, maar maakt ook naam buiten de muren van het Astridpark. Hij is de favoriete voetballer van Jacky Dupont, de koning van de Brusselse nacht. Aan de hand van Dupont ontdekt hij de pleisterplekken van de decadente beau monde. Mulder vergaapt zich aan de nieuwe heerlijke wereld die voor hem opengaat - die van Ilie Nastase, Claude François, Rudolf Nurejev en Jacky Ickx. Mulder, een levenslange voetballer, wordt er schrijver. Veertig jaar na zijn grote avontuur is duidelijk dat je Mulder wel uit Brussel kunt halen, maar Brussel niet uit Mulder.

Jan Mulder

Luik-Bastenaken-Luik van 1980 is wellicht de meest dramatische voorjaarsklassieker aller tijden. Toen de renners 's morgens uit Luik vertrokken, leek er weinig aan de hand: er vielen wat regendruppels uit de grijze lucht en de matige noordoostenwind trok aan. Tot het weer na dertig kilometer dramatisch omsloeg en Luik-Bastenaken-Luik de allure van een overlevingstocht kreeg. Bernard Hinault, de uitgesproken patron van het peloton, greep de buitengewone omstandigheden (sneeuw, gure zijwind) aan om zich de legende in te rijden. Luik-Bastenaken-Luik was voor Hinault nog maar de aanhef van wat een memorabel seizoen moest worden. Hij wou niet alleen in één jaar Giro en Tour winnen, maar zich in eigen land ook tot wereldkampioen laten kronen. Aangezien Hinault zich nog nooit op zelfoverschatting had laten betrappen, kon de tegenstand niet anders dan berusten.

Bernard Hinault

Londen 1948, Oorlog en Spelen

De broers Geboers, Crossen op leven en dood

Juli 1998: de renners in de Tour de France zetten de voet aan de grond. Bijna definitief. Nooit eerder hing de toekomst van La Grande Boucle zo aan een zijden draadje. Nooit eerder heeft Tourbaas Jean-Marie Leblanc zo moeten vechten voor het voortbestaan van zijn Ronde. En dat allemaal als gevolg van wat aanvankelijk een fait divers leek: de aanhouding van de Belgische Festina-verzorger Willy Voet aan de Frans-Belgische grens.

De Festinatour

4 Juni 1994, het Heizelstadion in Brussel. Twee weken voor de Rode Duivels afreizen naar de Wereldbeker is Josip Weber de held van de natie. De Belgen hebben net Zambia verslagen met 9-0 en Weber, die pas 2 maanden Belg is, scoort 5 keer in zijn eerste officiële interland. Iedereen is ervan overtuigd: met deze Kroatische doelpuntenmachine kan België het ver schoppen op de World Cup in de Verenigde Staten. Maar wat als een sprookje begint, eindigt in een nachtmerrie. Josip's naturalisatie en de aandacht die hij in de pers krijgt als de redder des vaderlands, valt niet bij iedereen in goede aarde. Enkele collega Rode Duivels, met Marc Wilmots op kop, vragen zich openlijk af waar al die naturalisaties voor nodig zijn. Belga Sport bezocht Josip en zijn vrouw Irena bij hen thuis in Kroatië. Voor het eerst vertellen zij hun verhaal. Waarom ze ervoor kozen om de Belgische nationaliteit aan te vragen.

Josip Weber

Vraag een Parijzenaar naar de meest bekende Belgische sporter en de kans is groot dat hij antwoordt: driver Jos Verbeeck. De Winnetou uit Wolfsdonk, een gehucht van Aarschot, heeft vier keer de Prix d'Amérique gewonnen op de legendarische baan van Vincennes. Hoger kun je in de drafsport niet reiken. Het is voorgoed gedaan met de duffe sfeer op de Belgische renbanen als de onstuimige Verbeeck daar begin jaren tachtig voor het eerst verschijnt. "Hij was direct een winnaar", zegt zijn collega-driver en inspirator Marcel Martens. Verbeeck, wiens talent onmiskenbaar is, bluft zich een weg naar de top. Als de Belgische drafsport eind jaren tachtig door een fraudeschandaal implodeert, neemt Verbeeck de wijk naar Frankrijk, dé drafnatie in Europa. Verbeeck is 32, spreekt geen woord Frans en heeft zijn bezittingen in twee koffers gepropt. "Ik ging gewoon op avontuur", blikt Verbeeck terug.

Jos Verbeeck

13 juli 1975. De koninginnerit van de 62e Ronde van Frankrijk brengt de renners over niet minder dan vijf cols van Nice naar Pra Loup: van het strand van de Côte d'Azur naar een mondain skioord in de Alpen, meer dan 200 kilometer landinwaarts. Als Eddy Merckx op de voorlaatste beklimming van de dag, de Col d'Allos, ten aanval trekt, is iedereen ervan overtuigd: Merckx is op weg naar een zesde Touroverwinning. Het record van de Fransman Jacques Anquetil - vijf overwinningen - komt dit jaar in Belgische handen. Met ware doodsverachting stort Merckx zich in de gevaarlijke afdaling naar beneden en begint met meer dan anderhalve minuut voorsprong aan de slotklim naar Pra Loup. Maar dan gebeurt iets dat niémand voor mogelijk heeft gehouden: plots stokt het ritme van de Kannibaal, hij komt nog amper vooruit. Tot hun verbijstering zien de achtervolgers Merckx weer voor zich uitrijden, één voor één halen ze hem in, en laten hem achter.

Eddy Merckx

De zon heeft vaak geschenen in het leven van Jean-Marie Pfaff, maar zelden zo uitbundig als in mei 1982. Het is de maand dat Bayern München zich in Beveren meldt voor de keeper van de Rode Duivels. SK Beveren is de in opspraak geraakte Pfaff namelijk hartgrondig beu. De getormenteerde doelman ruikt een unieke kans.

Jean-Marie Pfaff

Sportdocumentaire over die ene week in 1996 waarin Johan Museeuw meende te stoppen met wielrennen, maar integendeel wereldkampioen werd en doorbrak als wielerkoning.

Johan Museeuw

Deze aflevering van Belga Sport vertelt het verhaal van één van de meest markante figuren uit de geschiedenis van de autosport. Gilles Villeneuve, de kleine Canadees die met zijn spectaculaire rijstijl de wereld veroverde, sneuvelde in de bossen van Vlaanderen. Behalve zijn weduwe Joann, spreekt ook zijn zoon Jacques Villeneuve voor het eerst vrijuit over de kwestie. Samen met andere racers uit de wereld van de razende roulette, die de Formule 1 toen nog was.

Gilles Villeneuve

In het begin van 1974 zit Club Brugge aan de grond. Van de ploeg die een half jaar daarvoor de landstitel heeft gewonnen, is weinig meer over: de ruggengraat van het elftal is oud, het stadion een bouwval, de vereniging zo goed als failliet. Op dat moment betreedt Ernst Happel de arena...

Ernst Happel

Vrouwenjudo was een sport die er heel lang niet toe deed. Tot Ingrid Berghmans in 1980 in New York voor het eerst wereldkampioene werd. Berghmans was negentien, droeg haar kapsel als een punkster en had talent te koop.

Ingrid Berghmans

Eind jaren ‘60 baadt het Belgische wielrennen in weelde. Het is de gouden tijd van Merckx, Godefroot, Verbeeck, Van Springel. En dan staat er ook nog een jong en ongedurig talent uit Roeselare te trappelen om zich met hen te meten: Jean-Pierre Monseré.

Jean-Pierre Monseré

In de zomer van 2003 staan de topclubs in de rij om Khalilou Fadiga een contract onder de neus te schuiven. Inter Milaan pakt Manchester United en Liverpool op snelheid en bindt de Senegalees met de gouden linker voor drie jaar aan zich. Op zijn 28ste, na een aantal seizoenen in de Belgische en Franse competitie, staat Fadiga op het punt om zijn grote droom te verwezenlijken: schitteren in het calcio bij één van de grootste clubs ter wereld. Maar nog voor hij één officiële match met Milaan heeft gespeeld, spat de droom uiteen. De Italiaanse dokters stellen hartritmestoornissen vast: hij moet stoppen met voetbal, anders brengt hij zijn leven in gevaar.

Khalilou Fadiga

De Grote Prijs van België van 25 augustus 1991 is een kantelmoment in de geschiedenis van de Formule 1. Op de startgrid in Spa/Francorchamps staat voor eerst Michael Schumacher, een jongen van 21, die slechts door een speling van het lot zijn debuut maakt in het eldorado van de motorsport.

Michael Schumacher

Vandaag balanceert Royal Antwerp FC, de oudste voetbalclub van het land, op de rand van het faillissement. We kunnen het ons dan ook nog nauwelijks voorstellen, maar 17 jaar geleden speelde Antwerp de Europacup 2-finale op het heilige gras van Wembley. Sterker nog: Antwerp is de laatste Belgische club die een Europese finale speelde. Niet omdat het destijds over een lichting buitengewone voetballers beschikte, wel omdat ze met zijn allen aan één zeel trokken, vedetten en waterdragers. De groep was één. En dat kwam ook omdat ze een gemeenschappelijke vijand hadden in de persoon van Eddy Wauters, de flamboyante voorzitter van de club. Wauters stond diametraal tegenover trainer Walter Meeuws, die resoluut voor zijn spelers koos. En omgekeerd: de spelers kozen voor hem. ‘En dat,’ zegt Wauters in een zeldzaam interview, ‘is het principe van goed leiderschap, in de sport en in de politiek: het creëren van een gemeenschappelijke vijand. Dat maakt mensen eendrachtig en sterk.

Royal Antwerp FC

Ronse, 28 augustus 1988. Tot één kilometer voor de aankomstlijn op de Kruisberg verloopt het WK wielrennen voor Claude Criquielion perfect. Na zijn ontsnapping is alleen de onervaren Italiaan Maurizio Fondriest kunnen terugkeren. Maar net voor de laatste bocht naar de slotklim voegt Steve Bauer zich als uit het niets bij de twee koplopers. Het vervolg, een sprint met drie, is een zwarte bladzijde in de Belgische sportgeschiedenis. Hoe beoordeelt het peloton 22 jaar later, ontdaan van alle emoties, de beruchte sprint van Ronse? Was Steve Bauer terecht enkele jaren lang het gezicht van het kwaad? En wat dreef de doorgaans milde Criquielion na zijn spijtige val tot een rechtszaak zonder weerga? Deze aflevering gaat over een sprint die uiteindelijk vijf jaar duurde, maar gezien de verbittering en de ingehouden woede, nooit helemaal afgelopen lijkt.

Criquielion-Bauer

In de derde aflevering, Everts en zoon, blikken we terug op de carrières van Harry en Stefan Everts: samen goed voor 14 wereldtitels én een soms tumultueuze vader-zoon-relatie. Veel meer wereldtitels zal een Vlaams gezin niet in zijn bezit hebben dan vader en zoon Everts: Harry wordt vier keer wereldkampioen motorcross, Stefan liefst tien keer. Maar niemand kan beweren dat ze het op dezelfde manier hebben gedaan. Harry is de kampioen van de wilskracht. Met een aangeboren klompvoet is hij niet voor topsport voorbestemd, maar hij zet door: hij traint zich de pleuris, hij geeft nooit op. Als anderen zich laten uitbollen, draait hij het gas nog eens helemaal open. Ondanks zijn handicap bouwt Harry een fenomenale erelijst op. En als zijn zoon hetzelfde wil bereiken, zal hij ook dezelfde lange weg moeten bewandelen van Spartaanse trainingsijver en ijzeren discipline. Maar Stefan is Harry niet. Stefan is een flyer – een kampioen van nature.

Everts en zoon

Marseille, 13 juli 1967. Tom Simpson, de kopman van de Britse nationale wielerploeg, staat gespannen aan de start van de dertiende rit van de Tour de France. Voor de aankomst in Carpentras wacht namelijk de beklimming van de Mont Ventoux. Simpson beseft: “It’s do or die”.

Twee weken daarvoor, bij het afscheid op het perron in het Sint-Pietersstation van Gent, had ook Helen Simpson de vastberadenheid in de ogen van haar man opgemerkt: “Tom vertrok om de Tour te winnen”.

In de Vogezen wordt Simpson ziek, maar hij slaagt er toch in aan te klampen. Nu de Ventoux eraan komt, staat hij nog steeds zevende in het algemeen klassement.

Maar, als hij nog in aanmerking wil komen voor de eindzege, moet hij vandaag toeslaan. Voor het oog van de camera’s dolt “Major Tom” met zijn ploegmaats, maar Gaston Plaud, zijn ploegleider, weet dan al beter: “Ik zag vrijwel meteen dat hij ziek was. Ik raadde hem aan te stoppen, maar daar had hij geen oren naar. Bovendien was het die dag zo verschrikkelijk warm en hij kon al niet tegen de hitte. Maar, Tom wou de Tour winnen. Voor Groot-Brittannië!”.

Aan de voet van de Ventoux zit Simpson nog mee vooraan in de kopgroep. Maar in volle klim, hoog in het maanlandschap van de mythische col, valt hij van de fiets. Simpson wordt terug op gang geduwd. Tevergeefs. Honderd meter verder wordt een hartstilstand hem fataal.

Wat dreef Tom Simpson in de Tour ‘67? Dat is de vraag waar Jane en Joanne Simpson, zijn in Gent wonende dochters, al meer dan veertig jaar mee worstelen. Belga Sport gaat samen met Rik Van Looy, Felice Gimondi, Jan Janssen, Barry Hoban en weduwe Helen Simpson op zoek naar een antwoord.

Tom Simpson

In deze vijfde aflevering onderzoekt Belga Sport waarom de voormalige zwarte parel van Anderlecht vandaag niet de superster is die destijds beloofde te worden. Ook in 1991 werd Anderlecht landskampioen. En ook toen was iedereen vol lof over een donkere jongen van zestien: Nii Lamptey uit Ghana.

Lamptey debuteerde in de eerste ploeg van Anderlecht op 16 december 1990, een gure zondagnamiddag. De aanvaller was zes dagen daarvoor zestien geworden. En alsof zo jong debuteren niet volstond, scoorde Lamptey ook nog eens in zijn allereerste wedstrijd. Anderlecht verkeerde op dat moment in een serieuze dip, maar trok zich op aan de spectaculaire ontbolstering van Lamptey. Het team van de genadeloze Aad de Mos nam mede dankzij de doelpunten van Lamptey afstand van de enige overgebleven concurrent, AA Gent.

De hoge vlucht van Lamptey bleef niet zonder gevolgen. Nog voor hij op bizarre wijze in Brussel belandde, werd hij trouwens al de ware opvolger van Pelé genoemd. En toen Ghana in de zomer van 1991 onder impuls van Lamptey wereldkampioen werd op het WK voor min 17-jarigen, was de beer los. Begin jaren 90 was geen voetballer zo gegeerd als de Ghanees van Anderlecht.

Hoe is het te verklaren dat de naam van Nii Lamptey vandaag niet in één adem wordt genoemd met Alessandro del Piero en Juan Sebastián Verón, twee spelers die hij op dat bewuste WK in 1991 versloeg in de strijd om beste speler van het toernooi?

Belga Sport reisde naar Ghana om uit te zoeken hoe de jonge parel uit Accra van het uitgestippelde pad naar succes en roem afraakte. En waarom hij na één mooi seizoen bij Anderlecht de controle over zijn carrière verloor.

Met getuigenissen van onder meer Aad De Mos (trainer Anderlecht), Michel Verschueren manager Anderlecht), Stephen Keshi (voormalig ploegmaat van Lamptey), Gloria Lamptey (echtgenote) en Nii Lamptey zelf.

Nii Lamptey

In deze aflevering reconstrueert Belga Sport de onwaarschijnlijke terugkeer van Freddy Maertens aan de kop van het wielerpeloton in de zomer van 1981, na enkele compleet mislukte seizoenen. Halverwege de jaren zeventig heerst Freddy Maertens als ‘een nieuwe Merckx’ over het peloton. Hij is de koning van de spurt en wint waar en wanneer hij wil. In 1976 onderstreept hij zijn dominantie door op het WK in Italië thuisrijder Francesco Moser te verslaan. Ook de Ronde van Italië van ‘77 lijkt op een triomftocht uit te draaien, maar op het autocircuit in Mugello komt hij in volle spurt zwaar ten val en breekt zijn pols. Van dan af gaat zijn carrière in dalende lijn. Bovendien krijgt hij grote financiële zorgen. Maertens raakt langzaam op de dool en eind 1980 is hij zo goed als renner af. Tot er plots een oude bekende opduikt: Lomme Driessens, de flamboyante ploegleider uit zijn gloriejaren. Hij gelooft nog steeds in het talent van Freddy en wil van hem terug een renner maken.

Freddy Maertens

In deze aflevering blikt Belga Sport terug op de glorietijd van een hele generatie Belgische langeafstandlopers in de jaren ‘60 en ‘70. Veertig jaar geleden was België korte tijd een land van langeafstandslopers. Gaston Roelants, Karel Lismont, Miel Puttemans, Willy Polleunis: hun namen hadden bijna dezelfde weerklank als die van Merckx en De Vlaeminck. Als op zondag de cross naar het dorp kwam, was het een hele dag feest. De zware parcoursen waren op het lijf geschreven van tientallen plattelandsjongens die elkaar ieder weekend de duvel aandeden en daardoor niet alleen steeds beter werden, maar ook ontsnapten aan de benepenheid van de provincie. Gaston Roelants, een boerenzoon uit Brabant, stak het vuur aan de lont. Toen hij in 1964 Olympisch kampioen op de steeple werd en huilend vanuit het verre Tokio het vaderland te woord stond, voelden velen het kriebelen.

Belgische langeafstandlopers

In deze aflevering blikt Belga Sport samen met onder meer Eric Gerets, Arie Haan en Michel Preud’homme terug op de geruchtmakende omkoopaffaire van Standard en Waterschei in 1982. ‘Ik ben dertien uur onafgebroken ondervraagd door mensen die mij niet als een mens behandeld hebben’. In de nacht van 28 februari 1984 stort de wereld van Eric Gerets in. De aanvoerder van de Rode Duivels en rechtsachter van AC Milan heeft net in de rijkswachtkazerne van Halle bekend dat Standard de landstitel van 1982 gekocht heeft. Wat begon als een onderzoek naar financiële oplichting bij de grootste Belgische voetbalclubs is in geen tijd uitgemond in een opzienbarende affaire.

Standaard-Waterschei

De vierde reeks van Belga Sport wordt afgesloten met een heel bijzonder tweeluik over twee rivalen die het gezicht vormden van de wielersport in het afgelopen decennium: Jan Ullrich en Lance Armstrong. In Zwitserland en Zuid-Frankrijk had Belga Sport exclusieve gesprekken met de twee opponenten van wie de carrière ook voor een groot deel door Belgen werd bepaald. Als over enkele tientallen jaren toprenners gekloond worden, is de kans groot dat ze op een oude bekende zullen lijken: het Duitse wonderkind Jan Ullrich. Die had met zijn lange hefbomen van benen en de kracht in zijn bovenlijf immers het perfecte rennerslichaam. Alleen, zijn lichaam was zelden in perfecte conditie.. Belga Sport neemt de kijker weer mee naar de Tour van 2003, die al van tevoren verloren leek. En toch werd het een Tour waarin Ullrich ei zo na Armstrong versloeg. Want zo was Jan Ullrich wel: niks was wat het leek.

Jan Ullrich

De vierde reeks van Belga Sport wordt afgesloten met een heel bijzonder tweeluik. Na het verhaal van Jan Ullrich, is het nu de beurt aan Lance Armstrong. Ook in de aanloop naar de Tour van 2004 werd Lance Armstrong van alle kanten belaagd. Toen was het geen ploegmaat maar een boek met explosieve getuigenissen dat voor herrie zorgde. De Amerikaan verscheen vervolgens aan de start in Luik met maar één missie: de hele wereld zijn wil opleggen en op die manier zijn zesde Touroverwinning – een all-time record – een onverwachte glans geven. Belga Sport sprak niet alleen met de Belgische clan rondom Armstrong (Johan Bruyneel, Chris Van Roosbroeck, Julien De Vriese, Eddy Merckx,…) en zijn ‘tweede moeder’ Claudine Merckx, maar ook met zijn toenmalige concurrenten, Ivan Basso en Andreas Klöden: de nummer twee en drie van de Tour 2004.

Lance Armstrong

Het laatste WK. Afscheid van een duivels toernooi

Fred Deburghgraeve, Eén minuut in Atlanta

Andrei Tchmil

Jean-Pierre Monseré, Voor altijd wereldkampioen

Standard-Waterschei, Gerechtigheid zal geschieden

Gilles Villeneuve, Zolder - één ronde te veel

Freddy Maertens, De comeback

Ludo Coeck gold begin jaren zeventig als hét grote voetbaltalent van België. Het godenkind uit Berchem moest bij Anderlecht de opvolger van Paul Van Himst worden. Broze enkels en een weerbarstige knie zorgden ervoor dat die belofte moeizaam werd ingevuld. Toch weerklonk zijn klasse tot in Milaan, maar net toen hij tot het kransje van de beste Europese middenvelders ging behoren, protesteerde zijn fragiele lijf opnieuw. De eerste glamourboy van het Belgische voetbal was zijn tijd ver vooruit, maar achter zijn flamboyante imago schuilde een gevoelige jongen die vooral op zoek was naar familiaal geluk. Een zoektocht waaraan op 7 oktober 1985 op de E19 abrupt en veel te vroeg een einde kwam.

Ludo Coeck

Deze zesde reeks start met een verhaal over het WK wielrennen in Utsunomiya (Japan, september 1990). Voor wielerland België een wereldkampioenschap als een droom. Velen herinneren zich nog hoe de nummers één en twee, Rudy Dhaenens en Dirk De Wolf, bijna hand in hand over de aankomststreep reden. Hoe perfect was dit plaatje? En was de tol van een hele dag hard labeur de enige reden waarom Dirk De Wolf niet meer aandrong in deze eindsprint onder vrienden?

Onder vrienden. Het WK van Rudy Dhaenens en Dirk De Wolf

De aanval op Anderlecht’ is een verhaal over drie sleutelfiguren in het Belgische voetbal van de tweede helft van de jaren ’80. John Cordier die in een voetbalploeg de perfecte mogelijkheid zag om uit de anonimiteit te treden, Aad de Mos die KV Mechelen dermate omvormde dat hij er tot vandaag mee vereenzelvigd wordt en Constant Vanden Stock die door een club op dertig kilometer van zijn deur zo in de hoek werd gedrumd dat hij onverbiddelijk terugsloeg.

Een documentaire van Luc Kempen en Koen Warlop.

KV Mechelen. De aanval op Anderlecht

Jean-Michel Saive is de man die van België heel even een pingpongnatie maakte. Begin jaren tachtig werkten Belgische tafeltennissers hun wedstrijden grotendeels af in gammele achterafzaaltjes waarnaar geen mens de weg vond. Niemand had toen in de gaten dat in een buitenwijk van Luik een gezin met twee jongens de basis legde voor een geheel eigen missie. De ouders van Jean-Michel Saive, zelf fervente pingpongers, wisten als geen ander dat hun talentvolle oudste zoon België moest ‘ontvluchten’ wilde hij van zich doen spreken in deze door Chinezen beheerste sport…

The Best Seasons of Belga Sport

The Best Seasons of Belga Sport

Season 1

Season 2

Season 3

Season 4

Season 5

Season 6

Season 7